ایجاد خلاقیت در دانشجویان مهندسی معماری (بررسی سه مدل برای انتقال دانش از منظر دانشجویان)

آموزش در رشتة معماری به همراه آموزش در سایر رشته¬های هنری یکی از بحث انگیزترین مسائل در مراکز آموزشی و هنری سراسر دنیاست. داشتن خلاقیت در این رشته به خصوص در دروس طرح معماری یکی از مهم¬ترین چالشهایی است که دانشجویان این رشته با آن روبه رو هستند. توجه به خلاقیت دانشجویان و نیز چگونگی پرورش و توسعة آن در دروس طرح معماری از جمله مهم¬ترین اهداف مقالة حاضر است. در همین خصوص، پژوهشگران پس از تکمیل مطالعات کتابخانه¬ای در باره خلاقیت متوجه شدند که مدلها و روشهای گوناگونی برای توسعة آن نیز وجود دارد که یک نمونه از آنها افزایش خلاقیت از طریق بهره¬گیری از دانش و تجربة سایرین است. بر اساس این اصل خلاقیت می¬تواند با بهره¬گیری از روشهای انتقال مناسب دانش و تجربه افزایش یابد. این اصل که در رشتة روانشناسی آموزشی مورد تأکید قرار گرفته، به عنوان چارچوب نظری پژوهش حاضر انتخاب شده است. در متن حاضر سه مدل برای مشخص کردن بهترین روش برای انتقال دانش و تجربه به دانشجویان به همراه سؤالات دیگر به روش پرسشنامه¬ای [در جامعة آماری انتخاب شده] بررسی شد. در نهایت، مدل تعامل با استادان و دانشجویان سال بالایی در آتلیة مشترک به عنوان بهترین شیوه برای انتقال دانش و تجربه به دانشجویان مورد تأکید قرار گرفت. همچنین، تأکید بر نقش کلیدی استادان در انتقال واقعیتِ توسعه پذیر بودن خلاقیت به دانشجویان از دیگر نتایج تحقیق حاضر است.